إِنَّ اللَّهَ کَانَ عَلَى کُلِّ شَى‏ءٍ شَهِیداً

(وَ قُلِ اعْمَلُوا فَسَیَرَى اللّهُ عَمَلَکُمْ وَ رَسُولُهُ وَ الْمُؤْمِنُونَ

وَ سَتُرَدُّونَ إِلَى عَالِمِ الْغَیْبِ وَ الشَّهَادَةِ

فَیُنَبِّئُکُمْ بِمَا کُنتُمْ تَعْمَلُونَ ﴾

توبه(9): 105

مردِ عالِمی شاگردانی داشت که در میان آن­ها تنها به یکی دل بسته بود. شاگردان سبب این محبت را از استاد پرسیدند، گفت: فردا هر یک مرغی بستانید و در قربانگاه خلوتی سرش ببُرید که هیچ کس آن­جا نباشد؛ آن گاه مرغ را به مکتب­خانه آورید. فردا هریک از شاگردان به اطاعت استاد، مرغ کشته­ای را با خود آوردند و آن شاگرد ِتیزهوش مرغی زنده. استاد سبب ِزنده نگاه داشتن مرغ را از او پرسید. گفت: به هر خلوتی رفتم که تیغ  به گلویش بکشم، خدا را حاضر و ناظر دیدم و به ناچار از کشتن صرف نظر کردم؛ پس شاگردان علت محبوبیت او دانستند.

---

پ.ن:همیشه این حرف یادم هست،عالم محضر خداست.اما بعضی وقتا هم یه چیزی نمیذاره 

آره باز همون مساله ی همیشگی

بازم همون نفس مهار نشده،باز هم شیطان

کاش میشد ملکه ی ذهنم بشه