خداوند!

خداوند!

گاه سفرم به زمین،نگاهت با من بود، آرام بودی آرام نبودم

رستگاری در کوله بارم گذاردی،

دو ملک را به من و مرا به آنها سپردی و روانه سفر شدم

خوب می دیدم که از پی ام کاسه ی روشنایی پاشیدی تا زود برگردم

می دانی خداوند اگر کمی طول می کشد؛ زمین است و مشغله اش

خانه ای که در سر زنده ی جاودان می پرورد؛ پابندم می کند و دارایی که نمیدانم من صاحب آنم یا او صاحب من

و سر و همسری، و دلبستگی که جان می کِند دل تا دل باز کند از آنها

و همه ی اینها چشمانم را گرفته اند، راه بازگشتم ناپیداست

چراغ می خواهم خداوند تا راه زنم و به سوی تو بازگردم

خداوند نزدیکتر از...

یکی از تیتراژهای برنامه سمت خدا