جمعه ای دیگر آمد...

السلام علیک حین تهلل و تکبر

 
همه ی توانش را جمع کرد و خودش را به مجلس امام باقر علیه السلام رساند.

به در ورودی که رسید بر چوب دستی خود تکیه زد و نفسی لرزان کشید. صدای خسته اش را بلند کرد و رو به امام گفت: 
آقای من! شما را دوست دارم و دوستدارانتان را نیز. و از دشمنانتان بیزارم... حلال شما را حلال و حرامتان را حرام می دانم و منتظر ظهور امر شما هستم. جانم به قربانت با چنین حالی آیا امیدی نسبت به من دارید؟

حلقه ی شاگردان تمامی، سرهایشان به سوی پیرمرد بود و نگاه های هاج و واجشان به اشک های ریزان پیرمرد که صدای امام آنها را به خود آورد.

امام آغوش گشودند و فرمودند: إلیّ إلیّ

بدن نحیف و استخوانی پیرمرد را در آغوش فشردند و او را کنار خود نشاندند و فرمودند:
 ... اگر از دنیا بروی بر رسول خدا و اهل بیت وارد می شوی و دیده ات روشن می شود و دلت خنک می گردد و اگر زنده بمانی آنچه باعث چشم روشنی ات شود خواهی دید و با ما در مرتبه ی اعلا خواهی بود.

های های گریه ی پیرمرد بلند شد تا آنکه به زمین افتاد. امام اشک هایش را با انگشت خویش پاک می کردند. پیرمرد دست حضرت را گرفت و بوسید و بر چشم و گونه اش گذاشت. پس از آن برخاست و خداحافظی کرد و رفت.

نگاه امام را که دنبال می کردی به راه پیرمرد می رسید که هنوز چشم از او برنداشته بودند. سپس حضرت رو به حاضرین کرده و فرمودند: 
هر کس دوست دارد مردی از اهل بهشت را ببیند به این شخص بنگرد.

*****

دارم به انتظار خودمان فکر می کنم.

به این که هر چقدر خودمان را در انتظار بالا ببریم به آغوش ولیّ زمان نزدیک تر شده ایم

اگر چه نبینیمش

و وقتی در آغوشش باشیم دیگر نمی توانیم دست از پا خطا کنیم.

چون تمام وجودمان در احاطه ی دستان مهربان مولاست.

دارم به انتظار خودم فکر می کنم

به همین چشم به راهی دست و پا شکسته

به این که "ثبات قدم" در آن می تواند سرانجام شیرینی داشته باشد...